آنچه « شکوهی « را پدر تعلیم و تربیت ایران کرد

آنچه « شکوهی « را پدر تعلیم و تربیت ایران کرد

دکتر غلامحسین شکوهی، پدر علم تعلیم و تربیت ایران و از نظریه‌پردازان طراز اول کشور در این حوزه، زاده خراسان جنوبی است.
دکتر غلامحسین شکوهی؛ پدر علم تعلیم و تربیت ایران و نخستین وزیر آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران، در چهارم تیرماه ۱۳۰۵ در شهر خوسف از توابع استان خراسان جنوبی متولد شد.
وی سال ۱۳۱۱ به مدرسه‌ای در خوسف، محل تولدش رفت. مدرسه‌ای که به نام عارف و شاعر معروف، ابن حسام خوسفی نام گرفته بود. شکوهی در سال ۱۳۲۳ با رتبه ممتاز از دانشسرای بیرجند فارغ التحصیل شد و به روستای خود خوسف بیرجند بازگشت تا آموزش رسمی کودکان هم دیاری خود را آغاز کند.
پس از دو ماه به زاهدان منتقل شد، اما به دلیل بیماری مادر به این شهر نرفت، به روستای گل منتقل شد و پس از چهار ماه دوباره به خوسف بازگشت.
شکوهی در سال‌های ۱۳۲۳ تا ۱۳۲۸ با قانون کفالت مادر از خدمت سربازی معاف شد، اما با فوت ناگهانی مادر در سال ۱۳۲۸ به سربازی اعزام شد و پس از طی دوره دانشکده افسری، بقیه خدمت را با درجه افسری در اصفهان به پایان رساند.
وی پس از سربازی به بیرجند بازگشت و تا سال ۱۳۳۲ در دبیرستان‌های بیرجند به تدریس پرداخت. شکوهی عطش آموختن داشت و این میل به دانش‌اندوزی بود که او را به تهران کشاند تا در رشته ادبیات فارسی دانشسرای عالی تحصیل خود را ادامه دهد.
او در سال ۱۳۳۵ با رتبه اول فارغ التحصیل شد؛ امتیازی که مجوز اعزام او را به سوئیس فراهم کرد. سفری که دستاورد آن نه تنها مدرک دکترا بود، بلکه فرصت درک محضر استادانی چون «پیاژه» و «دوتران» را فراهم کرد. در سال ۱۳۴۰ بود که شکوهی در رشته علوم تربیتی از دانشگاه ژنو فارغ التحصیل شد.
شکوهی در سال ۱۳۴۱ پس از بازگشت از ژنو، در وزارت فرهنگ آن زمان در دفتر مطالعات تربیتی که بعد به اداره کل مطالعات و برنامه‌ها تغییر نام یافت مشغول به کار شد و به تدریج در دانشکده علوم تربیتی دانشگاه تهران، تربیت معلم ورامین و دانشگاه فردوسی مشهد تدریس در حوزه‌های آموخته‌اش را آغاز کرد.
وی در سال ۱۳۴۵ با عنوان استادیار به دانشکده علوم تربیتی دانشگاه تهران منتقل شد و در این مکان علاوه بر ۲۷ سال تدریس موفق، به کارهای اجرایی از جمله مدیریت گروه و ریاست دانشکده علوم تربیتی پرداخت.
شکوهی تجربه طولانی ۶۰ ساله معلمی را پشتوانه کار تربیتی خود دارد. وی علاوه بر تدریس، به تحقیق و تألیف و ترجمه آثار مهمی در حوزه تعلیم و تربیت پرداخته است که می‌توان به روش آموختن حساب و هندسه، تعلیم و تربیت و مراحل آن (که این کتاب تألیف امانوئل کانت، فیلسوف و نظریه پرداز صاحبنام آلمانی است که توسط شکوهی دو بار به فارسی ترجمه شده است)، مبانی و اصول آموزش و پرورش، مربیان بزرگ(تألیف ژان شاتو، استاد روانشناسی و تعلیم و تربیت دانشگاه بردو) نام برد.
همچنین شکوهی تاکنون بیش از ۶۰ مقاله علمی در نشریات دانشکده علوم تربیتی فصلنامه‌های تعلیم و تربیت مجله روانشناسی و برخی نشریات تخصصی به چاپ رسانده است.

هیچ گاه آرزو نکردم که ای کاش شغل دیگری داشتم
دکتر شکوهی می‌گوید: «هیچ وقت فکر نمی کردم من که از جنوبی‌ترین نقطه استان خراسان برخاسته بودم، بتوانم مدارج ترقی را اینگونه طی کنم».
شکوهی معتقد بود: «اگر کشوری بخواهد رشد کند، باید فرهنگش درست و صحیح باشد و مردمش خوب تربیت شوند. ما از کشورهای دیگر چیزی کم نداریم. قدر کشور خود را بدانیم و از موقعیت های خوب و عالی اطرافمان استفاده کنیم. به جای اینکه وقت خود را به بطالت صرف کنیم، صرف اصلاح و تعلیم و تربیت کشور کنیم و من خوشحالم و می بالم که عاشق معلمی و معلم عاشقی بوده ام؛ هیچ گاه آرزو نکردم که ای کاش شغل دیگری داشته باشم. جهان درست نخواهد شد جز با تعلیم و تربیت».
انتشارات انجمن آثار و مفاخر فرهنگی کتاب زندگینامه و خدمات علمی و فرهنگی دکتر غلامحسین شکوهی را در سال ۸۶ به ویراستاری و منتشر کرده است. وی در دومین همایش چهره‌­های ماندگار به عنوان چهره ماندگار علم تعلیم و تربیت ایران مورد تجلیل قرار گرفت.
غلامحسین شکوهی که به موجب سابقه ۶۰ ساله در تعلیم و تربیت و امور پژوهشی، لقب چهره ماندگار تعلیم و تربیت ایران را به خود اختصاص داد، در روز ۱۶ اردیبهشت‌ماه ۹۵ در سن ۹۰ سالگی درگذشت.