طريقِ حب الحسين عليه السلام

طريقِ حب الحسين عليه السلام 

دکتر شیما سادات هاشمی مدنی
(رزیدنت گروه تخصصی طب اورژانس دانشگاه علوم پزشکی قم)

چهل وادي صبر! و عطش هاي پَر پَر كاروان حسيني و خاندان نبوي، براي زيارت اربعين حضرت سيدالشهداء عليه السلام

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ (اَبَداً) ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ . اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ.
سلام بر تو اى ابا عبداللّه! و بر روانهائى که فرود آمدند به آستانت ، بر تو از جانب من سلام خدا باد همیشه تا من زنده ام و برپا است شب و روز و قرار ندهد این زیارت را خداوند آخرین بار زیارت من از شما. سلام بر حسین و بر على بن الحسین و بر فرزندان حسین و بر اصحاب و یاران حسین! 
همه جای ایران، حتی در صفحه صفحه های روزنامه ها، حسینه ای برپاست تا از اربعین حضرت سیدالشهداء، که درود خدا بر او باد، یاد شود و برای اربعین سالار شهیدان و اصحاب  و یاران باوفای حضرت اباعبدالله علیه السلام عزاداری کنند!
اجازه بدهید من از مسیر عشاق الحسین علیه السلام، عرض کنم که بارالها! «به عنایت نظری کن که من دلشده را/ نرود بی مدد لطف تو کاری از پیش»!
و به مولایم حسین، علیه السلام عرض کنم: سیدی و مولای! تو را به خاک تربت شهیدان کربلایت، تو را به شش ماهۀ بی گناهت، تو را به برادر رشید و شجاعت، حضرت قمر منیر بنی هاشم تو را به اصحاب و یاران باوفایت، و تو را به خواهر داغدیده ات زینب کبری، تو را به دختران و بچه های خردسالت، و تو را به اهل بیت مظلوم و ستم کشیده ات، به عاشقان نظری کن! 
حضرت عشق!  چگونه دست از تو برداشتند، آنان که قصه پُر غصۀ تو را دیدند و رفتند! و تو را در این سرزمین پُربلا تنها گذاشتند؛ اما امروز ما آمده ایم! آمده ایم برای این که با تو بیعت کنیم، با تو تجدید عهد کنیم، بر آن چه که برایش خون خود را نثار کردی تا خون خدا شدی! گویی 1400 سال در انتظار بودیم تا ما هم در حلقه عاشقانت درآییم؛ بی قراریم و دلتنگ! «رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد/ همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع/ بی جمالِ عالم آرای تو روزم چون شب است/ با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع»
در مسیر زوارالحسین، وقتی صدای اذان را شنیدم، دلم لرزید! به خاطر آوردم نماز سرورم حسین، علیه السلام را در ظهر روز عاشورا! که در عین غربت، بر سجادۀ بی نیازی از خلق بی وفا نشست، تا به درگاه خدایش نماز کند، و خیل محرمان هم دل، از اصحاب و یارانش، که در حرم و حریم امامشان مانده بودند، از خود بی خود بودند! با خود می گفتند: «همای اوج سعادت به دام ما افتاد/ اگر تو را گذری بر مقام ما افتد».
تعجب نمی کنم که سرورشان حسین، علیه السلام در مقام چنین اصحاب و یارانی، فرموده باشد: «فَإِنِّي لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً أَوْفَى وَ لَا خَيْراً مِنْ أَصْحَابِي وَ لَا أَهْلَ بَيْتٍ أَبَرَّ وَ لَا أَوْصَلَ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي فَجَزَاكُمُ اللَّهُ عَنِّي خَيْرا«؛ همانا من یارانی باوفاتر و بهتر از یاران خود، و خاندانی نیکوکارتر و مهربان‌تر از خاندان خود سراغ ندارم؛ خدایتان از جانب من پاداش نیکو دهد!
حق هم همین بود! «هر که را با خط سبزت سر سودا باشد/ پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد»! بیش از این از اصحابش نمی گویم! از یارانش نمی گویم! به قول اهل روضه، که می گویند «حتما منظورم را متوجه شدید»! سرورم حسین، علیه السلام، هرچند یارانی مثل مسلم بن عوسجه داشت که گفت: «به خدا قسم از تو جدا نشوم تا نیزه خود را به سینه های آنان فرو برم و با شمشیرم آن ها را مضروب سازم و اگر بی سلاح شوم، با سنگ با آنان می جنگم»، اما آن چنان یار و یاوری نداشت، و تعدادشان زیاد نبود، که بخواهم بیش از این بگویم! «چه قیامت است جانا، که به عاشقان نمودی/ رخ همچو ماه تابان، قد سرو دلربا را» و با این عشق بازی که با معشوق نمودند، خاک مزارشان، حرم اهل دل شد.
 از همه عزیزان التماس دعا!