یاد یار مهربان...

یاد یار مهربان...

جمعه 25 شهریور 95 مراسم ترحیم، تشییع و تدفین آیت فرجی بود، آیت روز قبلش در یکی از بیمارستان‌های تهران در گذشت، او همراه با برخی از اقوام و آشنایان رفته بود آب و هوایی عوض کند، اما دریغ که دست مرگ، ناگاه و ناگهان گریبانش را گرفت و او را از میان ما برد.

عصر همان روز، مجلس ترحیمی در مسجد علی بن ابیطالب برگزار شد، شتابان خودم را رساندم و با خیل عظیم مردمی مواجه شدم که آمده بودند در مراسم ترحیمش شرکت کنند.

این ازدحام مرا غافلگیر کرد، روز بعدش، یعنی جمعه 26 شهریور نیز همین جمعیت و بلکه بیشتر در مسجد محله هانیوان جمع شده بودند، ظهر که پیکرش را با هواپیما آوردند نیز جمعیت موج می زد و عصر که در قبرستان روستای حاج بختیار گرد آمده بودیم باز همان جمعیت حضور داشتند.

آیت فرجی را من از سال 1364 می شناختم، زمانی که معلم جوانی بودم و در دومین سال خدمتم، به روستای حاج بختیار مامور شدم تا تدریس کنم.

او مدیر مدرسه بود و خود و خانواده محترم و مهربانش آنچنان پذیرایم شدند که شیفته خدمت در آنجا شدم و هفته بعد که جایگزینی برایم آمده بود، داوطلبانه خواستم در حاج بختیار بمانم و ماندم.

محبت و صمیمیتی که در او دیدم، برای همیشه در خاطرم ماندگار شد و خاطره مهربانی اش یادگاری شد از آن سال خدمتم در روستای حاج بختیار. بعد از آن، در تهران او را می دیدم که هر 2 در مقطع کارشناسی و در رشته متفاوت در دانشگاه علامه طباطبایی درس می خواندیم. بعد از آن هم گاه گداری ملاقاتی اتفاق می افتاد و بعدها کمتر می دیدمش تا اینکه شنیدم بخاطر بیماری دیابت، یک پایش را قطع کرده اند.

یکی دو بار هماهنگ کردم که به عیادتش بروم که هر بار بدلیلی میسر نشد، خودم هم از ته دل راضی به عیادت نبودم چون واقعا تحمل دیدن آیت را در آن حال و وضع نداشتم و می ترسیدم که دیدارش آشفته ام کند اما در فضای مجازی با هم در ارتباط بودیم و پیام های محبت آمیزش را دریافت می کردم تا اینکه نورمراد رضایی پیام داد که آیت از میان ما رفت.

آیت فرجی، درست است که چند صباحی بخشدار و معاون فرماندار بود اما جاه و مقامش چنان نبود که بگویم خیل مشایعت کنندگانش تحت تاثیر این عناوین آمده بودند و البته همه می دانند جز حقوق بازنشستگی معلمی در دار دنیا مداخلی نداشت که بگویم آوازه و اعتبار مایه داری اش مردم را گرد آورده بود.

می بایست چیزی در این میانه باشد که او را در سطح یکی از بزرگ ترین چهره های استان، محبوب و مقبول کرده بود به باور من، صفای باطن، مهمان نوازی و گشاده دستی و خوش رویی و مهربانی و مخصوصا حلم و صبوری او عامل جلب این همه محبت بود.

اینک، آیت از میان ما رفته و در آغوش خاک خفته است و در آرامستان روستای حاج بختیار و آن افق محزونش آرمیده است بهار که بیاید گل ها و گیاهانی که از خاک مزارش برخواهد دمید، ترجمانی خواهند بود از شادمانگی و صفای روح او.

روانش شاد.

ظاهر سارايي